Ο αυτοκρατορικός στρατός της Ιαπωνίας είχε προσλάβει γυναίκες, για να παρέχουν «υπηρεσίες» στους στρατιώτες. Τις αποκαλούσαν «ianfu», δηλαδή γυναίκες της παρηγοριάς.
Πίστευαν, ότι αν παρείχε ο ίδιος ο στρατός τις γυναίκες, οι στρατιώτες δε θα βίαζαν τον τοπικό πληθυσμό και θα απέφευγαν τη μετάδοση ασθενειών.
Ο πρώτος σταθμός «παρηγοριάς» άνοιξε το 1932 στη Σανγκάη. Αρχικά, οι γυναίκες προέρχονταν αποκλειστικά απ' την Ιαπωνία και τις περισσότερες φορές είχαν καταταχτεί εθελοντικά.
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, όμως, ο ιαπωνικός στρατός πλήθυνε και οι ανάγκες των αντρών για «γυναικεία παρηγοριά» αυξήθηκαν δραματικά.
Οι εθελόντριες δεν έφταναν, για να καλύψουν τη ζήτηση και, μάλιστα, αποφασίστηκε ότι δεν θα χρησιμοποιούσαν πια γυναίκες απ' την Ιαπωνία, γιατί με αυτό τον τρόπο μείωναν την αίγλη της αυτοκρατορίας.
Άρχισαν να παίρνουν γυναίκες από τις ιαπωνικές αποικίες της Κορέας, της Ταϊβάν και της Κίνας. Πλέον, δεν είχαν την πολυτέλεια να χρησιμοποιούν μόνο εθελόντριες. Κάποιες κοπέλες τις απήγαγαν, ενώ σε άλλες υπόσχονταν θέσεις εργασίας ως νοσοκόμες ή γραμματείς.
Όσο προχωρούσε ο πόλεμος, τόσο πιο βίαια γίνονταν οι «προσλήψεις». Ο στρατός περνούσε μέσα από χωριά και έπαιρνε όποια κοπέλα έβρισκε. Αν η άτυχη νεαρή προέβαλα αντίσταση, την εκτελούσαν επιτόπου.
Ο αριθμός των γυναικών που «υπηρέτησαν» στον ιαπωνικό στρατό, κυμαίνεται ανάμεσα στις 50.000 με 200.000. Ανάμεσά τους υπήρχαν και κορίτσια που δεν είχαν κλείσει ούτε καν το δέκατο έτος της ηλικίας τους.
Εγκλήματα πολέμου
«Οι γυναίκες ούρλιαζαν, αλλά δεν μας ένοιαζε καθόλου αν θα ζούσαν ή αν θα πέθαιναν. Ήμασταν οι στρατιώτες του αυτοκράτορα. Βιάζαμε χωρίς δισταγμό, είτε βρισκόμασταν στους οίκους ανοχής του στρατού, είτε σε χωριά».
Η παραπάνω μαρτυρία ανήκει στον στρατιώτη Γιασούτζι Κανέκο και συμφωνεί με πολλές άλλες μαρτυρίες γυναικών και στρατιωτών του ιαπωνικού στρατού.
Η κακοποίηση των γυναικών ξεπέρασε κάθε όριο. Βίαζαν και ξυλοκοπούσαν τις γυναίκες μέρα και νύχτα. Όσες έμειναν έγκυες, αναγκάστηκαν να κάνουν έκτρωση κι όσες κόλλησαν κάποιο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, συνέχισαν να «εξυπηρετούν» τους στρατιώτες. Βιάστηκαν ακόμα και απ' τους γιατρούς που ερχόντουσαν να τις εξετάσουν.
Υπολογίζεται ότι τα ¾ των γυναικών πέθαναν από τις κακουχίες. Όσες επέζησαν, είχαν σοβαρά προβλήματα υγείας, λόγω της κακοποίησης και των ασθενειών.
Η αποκάλυψη
Οι εμπειρίες των γυναικών της «παρηγοριάς» δεν έγιναν αμέσως γνωστές στο ευρύ κοινό. Όσες επέζησαν απ' τις κακουχίες και επέστρεψαν στις οικογένειές τους, είχαν λάβει σαφείς εντολές απ' τους Ιάπωνες αξιωματικούς: Αν τολμούσαν να πουν τι πέρασαν, θα εκτελούνταν οι ίδιες κι όλη τους η οικογένεια.
Οι αναφορές του αμερικανικού στρατού που βρέθηκε στην περιοχή, περιέγραφαν μία κατάσταση πολύ διαφορετική απ' ότι συνέβαινε πραγματικά.
Έλεγαν ότι οι γυναίκες «ζούσαν καλά, γιατί τους αντιστοιχούσαν μεγαλύτερες μερίδες απ' το συσσίτιο. Είχαν και αρκετά χρήματα, για να αγοράζουν τσιγάρα, ρούχα, παπούτσια και καλλυντικά. (...) Συνόδευαν τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες σε πικνίκ, σε δείπνα, στο θέατρο. Είχαν μέχρι και φωνόγραφους».
Οι τελευταίοι σταθμοί «παρηγοριάς» έκλεισαν το 1953, μετά τον πόλεμο της Κορέας.
Οι φρικαλεότητες που έζησαν οι γυναίκες, άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια μετά το 1965, όταν βελτιώθηκαν οι σχέσεις μεταξύ Νότιας Κορέας και Ιαπωνίας.
Στις 14 Ιανουαρίου του 1992, ο εκπρόσωπος Τύπου της ιαπωνικής κυβέρνησης απολογήθηκε δημοσίως, για τη συμμετοχή του ιαπωνικού στρατού στην απαγωγή και την κράτηση των γυναικών. Τρεις μέρες μετά, ο Πρωθυπουργός της Ιαπωνίας, Κιίτσι Μιγιαζάγουα, επανέλαβε την απολογία σε δείπνο με τον Νοτιοκορεάτη Πρόεδρο.
Το 1998, η ιαπωνική κυβέρνηση αποζημίωσε τις γυναίκες, όσες επέζησαν, δίνοντάς τους 2.300 δολάρια στην καθεμία.
Τα τελευταία χρόνια, ο Κορεάτης καλλιτέχνης Τσανγκ-Τζι Λι χρησιμοποιεί φωτογραφίες γυναικών που υπηρέτησαν στον ιαπωνικό στρατό, με το σλόγκαν «Ζητούνται γυναίκες παρηγοριάς». Με αυτό τον τρόπο, θέλει να γνωστοποιήσει τις θηριωδίες του ιαπωνικού στρατού και να προσφέρει κάποια «παρηγοριά» στις γυναίκες που αδικήθηκαν.
πηγή: mixanitouxronou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ!