Η χρήση εγχυμάτων σιλικόνης με σκοπό την αύξηση του μεγέθους μερών του σώματος - κυρίως γυναικείων - δεν είναι κάτι καινούργιο.
Η εν λόγω πρακτική χρονολογείται από τα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έναν αιώνα μετά την εφεύρεση του περίφημου συνθετικού υλικού και σχεδόν μία δεκαετία μετά τη μαζική παραγωγή και εμπορευματοποίησή του.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποιούσε σιλικόνη για τη μόνωση των ηλεκτρικών μετασχηματιστών.
Ωστόσο, το σημείο καμπής στη χρήση της σιλικόνης ως υλικό για αυξητικές επεμβάσεις αισθητικής φύσεως σε ανθρώπινα μέρη του σώματος έλαβε χώρα κατά πολύ περίεργο τρόπο στην Ιαπωνία και πιο συγκεκριμένα στις προβλήτες του λιμανιού της Γιοκοχάμα, όταν οι εκεί σταθμευμένοι ναύκληροι των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ άρχισαν σιγά-σιγά να αντιλαμβάνονται κάτι παράξενο: η υγρή σιλικόνη άρχισε σιγά-σιγά να εξαφανίζεται από τους ηλεκτρικούς μετασχηματιστές, την ίδια στιγμή που τα στήθη των τοπικών ιερόδουλων γίνονταν όλο και πιο ευμεγέθη.
Οι εγχύσεις στα στήθη των επαγγελματιών εκδιδόμενων γίνονταν κάτω από εξαιρετικά ανθυγιεινές συνθήκες, αλλά τουλάχιστον η σιλικόνη ήταν λιγότερο επικίνδυνη από την παραφίνη και τη βαζελίνη (ναι, καλά ακούσατε!) με τις οποίες «φούσκωναν» μέχρι τότε το μπούστο τους.
Λίγα χρόνια αργότερα, οι Αμερικανοί γιατροί άρχισαν να αντιλαμβάνονται τη χρήση της σιλικόνης ως υλικό αύξησης του στήθους. Έτσι, κατά τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70, η πρακτική της έγχυσης απευθείας μέσα στα στήθη των γυναικών εξαπλώθηκε ραγδαία σε ολόκληρη την επικράτεια των ΗΠΑ: πόρνες, εργαζόμενες στο χώρο της διασκέδασης, απλές νοικοκυρές, ακόμη και η τότε Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ, Νάνσι Ρίγκαν, υπέκυψαν στον πειρασμό κάποιας μεγάλης ή μικρής κλίμακας κοσμητικής επέμβασης.
Έως ότου άρχισαν να έρχονται στη δημοσιότητα οι πρώτες αρνητικές επιπτώσεις της μεθόδου που θύμιζαν έργα τρόμου: κύστες, θηλές που έπεφταν από το στήθος, έντονοι πόνοι και σκληροί σαν πέτρες μαστοί.
Το 1965, η αρμόδια υπηρεσία φαρμάκων και τροφίμων των ΗΠΑ απαγόρευσε την πρακτική της έγχυσης σιλικόνης από γιατρούς που δεν διέθεταν την κατάλληλη πιστοποίηση και άδεια.
Η ιατρική κοινότητα, όμως, συνέχισε απτόητη: οι πλαστικοί χειρουργοί συνέχιζαν να «φουσκώνουν», θεωρώντας πως εάν αγόραζαν σιλικόνη η οποία παραγόταν στην πολιτεία όπου ασκούσαν το επάγγελμά τους, τότε δεν ενέπιπταν στη δικαιοδοσία της FDA.
Ετσι, η αμφιλεγόμενη πρακτική εξακολούθησε να υφίσταται με διακυμάνσεις μέσα στις δεκαετίες του '70, του '80 και του '90 μέχρι τις μέρες μας, οπότε και οι κίνδυνοι μειώθηκαν σημαντικά, με πολλές όμως τρομακτικές ιστορίες να στοιχειώνουν ακόμη την αμερικανική συλλογική συνείδηση.
To 2006, η αμερικανική FDA ενέκρινε εκ νέου τη χρήση εμφυτευμάτων σιλικόνης, με τη ζήτησή της να εκτινάσσεται στο 72%...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ!