Περισσότερο από ταινία, η Φυλή είναι μια κινηματογραφική εμπειρία. Δίχως υπότιτλους, δίχως διαλόγους, το φιλμ μπαίνει στα άδυτα ενός σχολείου κωφών και παρακολουθεί μια κοινωνία με δικούς της κώδικες.
Εικόνες «ηχηρές», έντονες, δοσμένες νατουραλιστικά, αφηγούνται μια ιστορία βίας και ενηλικίωσης. Η σιωπή κυριαρχεί, γι' αυτό και η κραυγή των ηρώων είναι ακόμη πιο σπαρακτική. Η «φυλή» του τίτλου, θα μπορούσε να αναφέρεται στον κόσμο των συμμοριών, όπως αυτός σκιαγραφείται στο φιλμ, ή στον κόσμο των κωφών. Πάνω απ' όλα, όμως, μιλά για την ανθρώπινη φυλή, η οποία, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος ή κώδικα επικοινωνίας, είναι ικανή για τις πιο φωτισμένες αλλά και για τις πιο σκοτεινές σκέψεις και πράξεις.
Η ταινία που σόκαρε κοινό και κριτικούς με την εκκωφαντική σιωπή της. ...Γιατί για την αγάπη και το μίσος δεν χρειάζονται λόγια!
Μεγάλο Βραβείο του τμήματος Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών κι άλλες 20 διακρίσεις μέχρι σήμερα σε Φεστιβάλ του κόσμου: * Cannes Film Festival ‐ La Semaine de La Critique ‐ Grand Prix, France 4 Visionary Award, GAN Foundation Distribution Support *Tarkovsky Festival, Russia ‐ Grand Prix, Special Prize for Director * ArtFilm Fest, Slovakia ‐ Trencin MayorΉs Award *Palic Film Festival ‐ Parallels & Encounters, Serbia ‐ Grand Prix for Best feature * Golden Apricot Yerevan IFF, Armenia ‐ Grand Prix and Fipresci Award * Motovun Film Festival, Croatia ‐ Motovun Propeller award * Milano Film Festival, Italy ‐ Best Feature Film Award *Intl Cinematographers' FF "Manaki Brothers", Macedonia ‐ Best cinematographer's Award * Fantastic Fest, Texas, USA - Best Director Award * Kinoskok, Russia - Best Director Award *Milwaukee FF, USA - Main competition Award * London BFI, UK - Best First Feature Award ‐ Sutherland Award and Young Jury Award *Sitges FF, Spain - Experimenta Award * Ghent IFF, Belgium ‐ Distribution Award * Tofifest IFF, Poland - Best Feature film - Producer's Award * Sao Paulo IFF, Brazil - Best Screenplay - New Filmmakers Section * Thessaloniki IFF, Greece - Best Director Award * Ευρωπαϊκή Ανακάλυψη - Βραβείο Fipresci - Miroslav Slaboshpitsky
O σκηνοθέτης Miroslav Slaboshpitsky: Γεννήθηκε το 1974 στο Κίεβο και αποφοίτησε από το τμήμα σκηνοθεσίας του Κρατικού Ινστιτούτου Θεάτρου και Τεχνών του Κιέβου, με πτυχίο στη σκηνοθεσία. Έχει εργαστεί σε κινηματογραφικά στούντιο στο Κίεβο και στην Αγία Πετρούπολη (στα Στούντιο Λένφιλμ). Η δεύτερη μικρού μήκους ταινία του, Diagnoz, ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Άρκτο. Η επόμενη μικρού μήκους ταινία του, Glukhota, ήταν πάλι υποψήφια για τη Χρυσή Άρκτο. Το φθινόπωρο του 2010, έλαβε χρηματοδότηση για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Η φυλή, από το ταμείο Hubert Bals του Φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Το 2012, έλαβε την Αργυρή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο (στο πρόγραμμα «Pardi di domani») για την ταινία Yaderni wydhody. To 2013, η ίδια ταινία ήταν υποψήφια για το βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, της οποίας είναι και μέλος από εκείνη τη χρονιά.
Παίζουν: Grigoriy Fesenko, Yana Novikova, Rosa Babiy
Από 29 Ιανουαρίου στους κινηματογράφους από τη Danaos Films
Η Kira Ayn Varszegi δεν είναι μία συνηθισμένη καλλιτέχνιδα. Κατάφερε να ξεχωρίσει αντικαθιστώντας τα παραδοσιακά πινέλα με τα στήθη της κάνοντας τους πίνακες της να έχουν το κάτι το διαφορετικό.
Στην ηλικία που άλλα κοριτσάκια επιχειρούν για πρώτη φορά να ισορροπήσουν στις τεράστιες για τα μικροσκοπικά πόδια τους ψηλοτάκουνες γόβες της μαμάς τους, εκείνη βρίσκει με ποια ρούχα ταιριάζουν τα παπούτσια. Και όταν άλλες παίζουν με κούκλες, εκείνη προτιμά να ντύνει τις συνομήλικές της με ρούχα που φτιάχνει η ίδια.
Είναι η Μέιχεμ, ένα κοριτσάκι από το Οχάιο που φαίνεται πως είναι το παιδί- θαύμα της μόδας. Αν και μόλις τεσσάρων ετών, κατάφερε ήδη όχι απλά να κεντρίσει το ενδιαφέρον των επαγγελματιών του χώρου, αλλά και να σχεδιάσει την πρώτη κολεξιόν της.
Η μικρή έχει ένα blog μόδας, το οποίο βέβαια ενημερώνουν με τις ιδέες της οι γονείς της. Αυτό ήταν που τράβηξε την προσοχή των στελεχών της εταιρείας J.Crew. Η εκτελεστική διευθύντρια του δημιουργικού, Τζένα Λίονς, έστειλε email στους γονείς της πιτσιρίκας το Φεβρουάριο, ρωτώντας αν θα ενδιέφερε τη μικρή να δουλέψει για εκείνους και να ετοιμάσει μία σειρά ρούχων και αξεσουάρ για παιδιά.
«Θυμάμαι να διαβάζω το email και να σκέφτομαι με βεβαιότητα ότι είναι παγίδα», παραδέχεται η μητέρα της, Ειντζι Κέισερ στο blog. «Μάλλον είναι ένας ιός και αν απαντήσω, το πιθανότερο είναι να ανατιναχθεί το λάπτοπ μου, ή το λιγότερο να λιώσει μπροστά στα μάτια μου», έγραφε.
Τελικά όμως τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, η Μέιχεμ ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη από το Οχάιο, όπου μεγαλώνει, κάθισε στο πάτωμα ενός γραφείου της J.Crew με χαρτί, κόλλα, χάντρες και μπογιές- είναι τα αγαπημένα της εργαλεία- και άρχισε να δουλεύει.
Το μόνο κακό; Οταν όλα τελείωσαν και έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι της, η Μέιχεμ θύμισε σε όλους τι ακριβώς είναι. Ενα παιδάκι, που άρχισε να κλαίει, καθώς δεν ήθελε να φύγει. Κι ας ήταν κάποια που μόλις είχε εντυπωσιάσει τους επαγγελματίες.
«Οταν τη συναντήσαμε για πρώτη φορά από κοντά, είχαμε την περιέργεια να δούμε πώς δουλεύει και εντυπωσιαστήκαμε με αυτό το τετράχρονο, που με υπομονή δίπλωνε τις πιέτες σε μία φούστα και έβαζε χάντρες προσεκτικά σε μία μπλούζα, για να πετύχει το σχέδιο που ήθελε», δήλωσε στο Forbes η επικεφαλής των σχεδιαστών στην εταιρεία, Τζένι Κούπερ.
Στα επεισόδια που σημειώθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο κέντρο της Αθήνας, για την επέτειο μνήμης του Αλέξη Γρηγορόπουλου, κάποιοι πέταγαν μολότοφ από ταράτσες στα Εξάρχεια. Το θέμα με το παρκούρ των αναρχικών στις ταράτσες έγινε «ιπτάμενοι αναρχικοί» στα social media.
Τηλεοπτικό κανάλι, με αφορμή αυτό το γεγονός, έκανε το εξής ρεπορτάζ: «Μια νέα μέθοδο ακολούθησαν οι ομάδες των αντιεξουσιαστών στις μάχες με τις αστυνομικές δυνάμεις. Δεν ήταν μόνο 15χρονα αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας κουκουλοφόροι να ανεβαίνουν σε ταράτσες πολυκατοικιών και να επιτίθενται με μολότοφ στους αστυνομικούς στους δρόμους, πηδώντας μάλιστα από ταράτσα σε ταράτσα και από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, επιδιδόμενοι σε ένα ιδιότυπο παρκούρ...».
Το ρεπορτάζ αυτό έδωσε αφρομή για εκατοντάδες σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου γίνεται λόγος για «ιπτάμενους αναρχικούς». Το σχετικό hashtag (#iptamenoi_anarxikoi) έγινε εξαιρετικά δημοφιλές και τα μηνύματα, οι φωτογραφίες και τα σχετικά βίντεο πλημμύρισαν το διαδίκτυο.
Δίνει ρέστα στο Rex και το Rocky Horror Show -που θα παίζεται μέχρι τις 21/12 και αν δεν έχεις προλάβει να το δεις ακόμη, τρέξε!- στον ρόλο του εξωγήινου τραβεστί Φρανκ-ν-Φέρτερ αλλά επιμένει πως είναι αποτέλεσμα συνολικής προσπάθειας. Μας μιλά για τον ίδιο αλλά και τους συνεργάτες του, τη Θεσσαλονίκη που είναι και γαμώ τις πόλεις, τους "νέους" και τους "γέρους" στο χώρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης μιλά στο AthensMagazine.gr και τον Μπάμπη Δούκα.
Εκτός σκηνής πως είναι ο δε Φρανκ-ν-Φέρτερ; Εκτός σκηνής είναι ο Κωνσταντίνος που είναι σε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά δεν ξεφεύγει πολύ από τον Φρανκ-ν-Φέρτερ. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει Φρανκ-ν-Φέρτερ και Rocky Horror Show. Είμαι βέβαια και σε μια κατάσταση που απολαμβάνω μια πολύ αγαπημένη δουλειά, με πάρα πολύ καλούς συνεργάτες και χαίρομαι ιδιαιτέρως που βρίσκομαι μαζί τους. Γενικά, είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία να έχω βρεθεί αυτή τη στιγμή με όλους αυτούς εδώ και βοηθάμε πολύ ο ένας τον άλλον. Το όποιο αποτέλεσμα αναγνωρίζεται στον ρόλο μου -για τον δόκτωρα Φρανκ- είναι το σύνολο μιας εξαιρετικής και σκληρής ομαδικής προσπάθειας και χαίρομαι γι αυτό. Ο ρόλος είναι από μόνος του εξαιρετικός, γεγονός που βοηθά πάρα πολύ αλλά πραγματικά έχω δουλέψει πάρα πολύ γι αυτόν.
Ο Κωνσταντίνος τι σχέση έχει με τον Φρανκ-ν-Φέρτερ; Κάθε φορά προσπαθώ να... μετατρέπομαι όσο γίνεται βεβαίως στον χαρακτήρα που υποδύομαι. Ξέρεις, βρίζω τους άλλους κ.ο.κ (γέλια). Προσπαθώ κάθε φορά να βρω και πράγματα που δεν είναι δικά μου και να προσθέτω. Πρέπει βασικά κάθε φορά ο κάθε ηθοποιός να προσπαθεί να καταλαβαίνει πράγματα που δεν είναι «δικά» του. Αν ήταν ίδιος με μένα ο ρόλος δεν θα τον έκανα, γιατί θα βαριόμουν. Μου αρέσει πραγματικά να μετατρέπομαι σε κάποιον άλλον, αλλά πάντα να προσπαθώ να βρίσκω στοιχεία δικά μου σε αυτόν τον άλλο.
Και δεν σου έχει συμβεί ποτέ να συμπεριφερθείς σε δικούς σου ανθρώπους σαν Φρανκ-ν-Φέρτερ; Ναι, μου συμβαίνει αλλά πάντα με χιούμορ. Γενικά το προσέχω πολύ αυτό. Η προσωπική μου ζωή περιορίζεται στην αληθινή σχέση που έχω με τους ανθρώπους μου, ασχέτως αν ο πολύς χρόνος που μου παίρνει η δουλειά με επηρεάζει.
Ουσιαστικά μιλά όλη η Αθήνα για σένα αυτή τη στιγμή και την εξαιρετική ερμηνεία σου... Καλά, δεν φαντάζομαι πως μιλά και όλη η Αθήνα για έναν ρόλο, έχει πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί (γέλια). Εντάξει, το καταλαβαίνω μέχρι ένα σημείο καθώς μου στέλνω αρκετά μηνύματα ή με παίρνουν τηλέφωνα για να μου πουν συγχαρητήρια ή με σταματούν στο δρόμο για να μου μιλήσουν. Χαίρομαι γι αυτό κυρίως γιατί καταλαβαίνω πως βλέπει κόσμος την παράσταση που είναι και το πιο σημαντικό. Και επίσης είναι θετικό γιατί το συνολικό ρίσκο της ομαδικής επαναλαμβάνω προσπάθειας φαίνεται πως πετυχαίνει. Γιατί το να κάνεις μιούζικαλ σε μια χώρα που δεν έχει παιδεία για μιούζικαλ -και ειδικά ένα μιούζικαλ άγνωστο στο ελληνικό κοινό- νομίζω πως είναι μια γενναία επιλογή και από την παραγωγή και έχει και ωραίο αντίκτυπο στον κόσμο. Θα τολμούσα να πω πως ίσως και να δημιουργεί ένα ρεύμα προς αυτή την κατεύθυνση.
Μιλώντας για μιούζικαλ, από πέρυσι βλέπουμε όλο και περισσότερα να ανεβαίνουν στις αθηναϊκές σκηνές. Λες να υπάρχει τάση; Δεν ξέρω. Πραγματικά δε νομίζω πως μπορώ να στο απαντήσω αυτό , ίσως μια ερώτηση σε κάποιον... θεωρητικό του θεάτρου να σου δώσει περισσότερες απαντήσεις (γέλια). Μου κάνει εντύπωση πάντως γιατί γενικά όπως σου είπα και προηγουμένως ο Έλληνας δεν... γνωρίζει το μιούζικαλ από τα γενοφάσκια του. Από την άλλη, ακόμη και σε σχολεία που μπορεί να υπάρχει θεατρική αγωγή δεν υπάρχει οτιδήποτε που να... γέρνει προς το μιούζικαλ. Και το εν λόγω μιούζικαλ που είναι ροκ -και έχει μέσα του και το glam αλλά και το black- ήταν μια αρκετά δύσκολη προσπάθεια, ένα επιχείρημα αρκετά τολμηρό. Δεν είναι;
Ποιες θυσίες έκανες για τον ρόλο του Φρανκ-ν-Φέρτερ; Έκανα όντως αρκετή προσπάθεια, έχασα 20 κιλά -που για κάποιο λόγο προκαλεί αρκετή εντύπωση σε όλους, ενώ είναι μέρος της δουλειάς μου- αλλά σε καμιά περίπτωση δεν έκανα κάτι παραπάνω από ότι απαιτούνταν για να ανταποκριθώ στον ρόλο. Για κάθε ρόλο βέβαια το κάνω αυτό. Εξωπραγματικό ίσως τελικά θεωρείται το αυτονόητο. Βέβαια για να χάσω 20 κιλά ήθελε αρκετά σκληρή προπόνηση και διατροφή, που με βοήθησε ο personal trainer Κωνσταντίνος Λοΐζος, που φυσικά μου παρείχε η παραγωγή. Τηρούσα βέβαια ακριβώς το πρόγραμμα αλλά έκανα τη δουλειά μου, τίποτα περισσότερο , τίποτα λιγότερο.
Ποιο είναι το βασικό κριτήριο για να πεις το «ναι» σε μια δουλειά; Έχω διαβάσει ότι είσαι πολύ επιλεκτικός στις συνεργασίες σου... Αυτό που με ενδιαφέρει πάνω και πρώτα από όλα είναι οι συνεργασίες. Να έχω δίπλα μου ανθρώπους που να με εμπνέουν και να τους εμπνέω. Ο ρόλος δεν μετρά τόσο πολύ για μένα. Επίσης ρόλο παίζουν και άλλα πράγματα όπως η διασκευή, η μετάφραση ή η προσαρμογή ενός έργου. Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου να έχω συνεργαστεί με τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί. Και με την ευκαιρία του Rocky Horror Show θα ήθελα να πω πως σε ποσότητα- σε αριθμό βάζω +1 με τον Κωνσταντίνο Ρήγο που είναι τελικά ο σκηνοθέτης που έχω συνεργαστεί περισσότερο.
Στην Ελλάδα του 2014 μπορεί ένας ηθοποιός να είναι επιλεκτικός; Είναι γεγονός πως η ζωή των ηθοποιών στην Ελλάδα του 2014 είναι πάρα πολύ σκληρή, όπως και όλων των πολιτών βεβαίως. Το ζήτημα είναι το πόσο αντέχει να κάνει κάποιος επιλογές με κόστος το άδειο του στομάχι. Ευτυχώς εγώ έχω καλό στομάχι, αντέχει στο οξύ. Δεν είναι ότι δεν το πληρώνω, αλλά πιστεύω πως όσο μπορεί ο καθένας πρέπει να το κυνηγά.
Με τον Κωνσταντίνο Ρήγο ποια είναι η σχέση σας; Ο Κωνσταντίνος Ρήγος είναι ένας καταπληκτικός συνεργάτης και πραγματικά θέλω να τον ευχαριστήσω άλλη μια φορά επί της ευκαιρίας που μου εμπιστεύθηκε αυτόν το ρόλο και δουλέψαμε μαζί και για το Rocky Horror Show. Είναι καταπληκτικός. Τον οποίο Ρήγο παρακολουθώ από την περίοδο που ήταν αρκετά μικρός. Γενικά το να συνεργάζομαι με άτομα που θαυμάζω είναι κάτι που με κάνει ευτυχή.
Τηλεόραση ή θέατρο; Και γιατί; Θέατρο. Στην τηλεόραση είναι πολύ βιαστικά τα πράγματα. Αν και μου αρέσει πολύ η κάμερα, οι χρόνοι που έχει η τηλεόραση είναι πάρα πολύ γρήγοροι. Και για μένα για να βγει ένα αποτέλεσμα άξιο των δικών μου απαιτήσεων χρειάζεται συγκεκριμένος χρόνος, περισσότερος τουλάχιστον από αυτόν που μπορεί να διαθέσει η τηλεόραση. Επίσης, δύσκολα βρίσκεις καλά σενάρια. Όχι ότι δεν υπάρχουν αλλά δύσκολα τα συναντάς. Βέβαια το πώς θα βγει μετά στην παραγωγή το κάθε σενάριο είναι άλλη δουλειά.
Τηλεόραση βλέπεις; Όχι, δεν έχω αποκωδικοποιητή. Αλλά και να είχα, δεν έχω χρόνο.
Θα σε δούμε και στην «10η Εντολή»... Ήθελα χρόνια να δουλέψω με τον Χρήστο Δήμα, από τότε που είδα τους «Ακροβάτες του Κήπου». Ήθελα πραγματικά να με σκηνοθετήσει ο Δήμας και αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που δέχθηκα να παίξω. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον σενάριο, με υλικό που θα ήθελα να εργαστώ πάνω του και ένας ρόλος που μου αρέσει να υποκριθώ. Αλλά τα υπόλοιπα θα τα δείτε στο γυαλί, όταν ξεκινήσει η «10η Εντολή». Α, και μην το ξεχάσω, υπάρχει και τρίτος πολύ σημαντικός λόγος, αυτός της παραγωγής του κου Κοκκινόπουλου, που εν αντιθέσει με άλλες παραγωγές σέβεται αρκετά τους ηθοποιούς. Από το πώς συμπεριφέρονται στους ηθοποιούς μέχρι την αμεσότητα στις πληρωμές, που δεν συμβαίνει συχνά πια στην τηλεόραση.
Ο κινηματογράφος σε ενδιαφέρει; Πάρα πολύ. Και πραγματικά θλίβομαι που δεν υπάρχει καμιά προσοχή από την ελληνική πολιτεία προς αυτόν που θα έπρεπε να τον διαφημίζουν σαν βιομηχανία της χώρας και όχι σαν βιοτεχνία. Αλλά δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα είμαστε μια βιοτεχνία που παραπέει και ο κόσμος δεν το σέβεται καθόλου το «μπακάλικο», πάει και ψωνίζει από τα ... Lidl.
Ναι αλλά κάποιες ελληνικές ταινίες ακόμη κι έτσι ξεχωρίζουν στα φεστιβάλ του εξωτερικού... Αυτό συμβαίνει χάριν στις μεμονωμένες προσπάθειες κάποιων Ελλήνων σκηνοθετών που κάνουν αρκετές θυσίες, ακόμη και πουλώντας τα σπίτια τους, για να κάνουν την ταινία τους! Ταλέντο, προσπάθεια και αγάπη για τη δουλειά τους υπάρχει από πολλούς ανθρώπους αλλά αυτό που οι πολλοί λένε «νέος ελληνικός κινηματογράφος» δεν υπάρχει. Υπάρχει ο Αβρανάς, υπάρχει ο Κούτρας, ο Λάνθιμος, ο Σύλλας Τζουμέρκας, ο Χρήστος Δήμας και αρκετοί ακόμη που προσπαθούν εντελώς μόνοι τους. Όπως συνέβαινε και παλαιότερα βέβαια, αλλά και τότε ενώ υπήρχε πραγματικό ταλέντο και ιδιαίτερη ματιά, τις περισσότερες φορές ξεχώριζαν αυτοί που χρηματοδοτούσε το κράτος, χωρίς κάποιον ξεχωριστό λόγο.
Ανήκεις στη νέα γενιά Ελλήνων ηθοποιών. Πως την αξιολογείς γενικά και τι πιστεύεις πως είναι αυτό που της λείπει; Θεωρώ πως της λείπει η διαφήμιση και δυστυχώς δεν προβάλλεται όσο θα άξιζε και θα έπρεπε. Φαίνεται περισσότερο ακόμη η προηγούμενη γενιά.
Θεωρείς δηλαδή πως υπάρχει... γεροντοκρατία στο χώρο; Υπάρχει αλλά εγκεφαλική, όχι ηλικιακή. Δυστυχώς υπάρχει και είναι πάρα πολλοί που επιμένουν να είναι γέροι στο μυαλό. Και δεν αφήνουν πολλές φορές χώρο στους νεότερους. Αλλά το ταλέντο και την παιδεία -με την έννοια της εκπαίδευσης κυρίως- που έχουν οι πιο νέοι ηθοποιοί ίσως η προηγούμενη να μην την έχει. Ενδεχομένως οι παλαιότεροι να είναι πιο μορφωμένοι αλλά όχι τόσο εκπαιδευμένοι όσο οι νέοι: σωματικά, στα μέσα της κλπ. Οπότε, θεωρία με πράξη πάει το πράγμα. Το θέατρο όμως είναι πράξη τελικά.
Άρα πιστεύεις πως πια υπερέχει η νέα γενιά; Θεωρώ πως υπερέχει η νεότερη γενιά. Αν μπορούμε να τα βάλουμε στη ζυγαριά. Υπάρχει περισσότερο ταλέντο και πιο εκπαιδευμένοι ηθοποιοί. Αλλά δεν τους δίνονται οι απαραίτητες ευκαιρίες στις περισσότερες των περιπτώσεων. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια, για να μην παρεξηγηθώ κιόλας, πως δεν θαυμάζω ανθρώπους από αυτή τη γενιά. Πρόχειρα ας πούμε μου έρχονται στο μυαλό ο Μαρμαρινός, ο Χουβαρδάς και αρκετοί άλλοι. Αυτοί είναι «νέοι». Ο Ρήγος ας πούμε ανήκει στη νέα γενιά.
Μικρός τι ήθελες να γίνεις και πώς προέκυψε η υποκριτική; Ζωγράφος ήθελα να γίνω! Πάντα έκανα ωστόσο έκανα κάτι σχετικά με θέατρο. Ας πούμε έκανα Καραγκιόζη με διάφορες ιστορίες και φώναζα ανθρώπους να δουν τις παραστάσεις μου, κόβοντας τους μάλιστα εισιτήριο στην ηλικία των 8. Μετά στο σχολείο, που δεν υπήρχε θέατρο, έκανα θεατρική ομάδα και ανεβάζαμε έργα που σκηνοθετούσα ή ακόμη και έφτιαχνα τα σκηνικά. Μετά πήγα σε ένα εργαστήριο χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήθελα να γίνω ηθοποιός. Δεν μου περνούσε από το μυαλό. Μετά είδα μια παράσταση όμως, το «Κουκλόσπιτο» του Ίψεν από ΚΘΒΕ, με την Λυδία Φωτοπούλου και τον Καταλειφό και εκεί είπα πως θέλω να ασχοληθώ πιο σοβαρά.
Ένα παιδί της Θεσσαλονίκης όπως εσύ πως περνά στην Αθήνα; Μένω στον Κολωνό και τριγυρνώ εκεί τριγύρω, όπως και στα Εξάρχεια. Αλλά δεν σου κρύβω πως τη ζωή στην Αθήνα την βιώνω δύσκολα. Πολύ αποξενωμένος κόσμος βρε παιδί μου. Υπάρχουν όμορφα πράγματα αλλά δεν συγκρίνεται σε καμιά περίπτωση με την Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη είναι και γαμώ τις πόλεις. Μόνο κάτι πολύ βασικό να δεις, το φαγητό, το καταλαβαίνεις. Στην Αθήνα πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις πραγματικά καλό φαγητό.
Για το μέλλον τι σκέφτεσαι; Τίποτα. Θα ήθελα πάρα πολύ να ξαναπάει το «Αρμαντέιλ». Παίχτηκε πολύ λίγο πέρυσι και πρέπει να του ξαναδώσουμε μια ευκαιρία. Δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Πέρα από το θέατρο δεν έχω σχέδια και δεν έχω σκεφτεί κάτι. Μάλιστα πριν λίγες ημέρες μου ήρθε η σκέψη «τι θα κάνω μετά το Rocky Horror Show», καθώς έχω αφοσιωθεί αποκλειστικά σε αυτό. Είπα «όχι» στα πάντα για να συγκεντρωθώ απόλυτα σε αυτό. Γιατί μόνο έτσι θα γινόταν σωστά.
Πηγαίνετε στην Ανω Γλυφάδα να δείτε την πλατεία στη συμβολή των οδών Κ. Αθανάτου, Σπερχειάδος και Κυνουρίας... Η «γλυπτική» διαμόρφωσή της έγινε με απευθείας ανάθεση από την προηγούμενη δημοτική αρχή (Κ. Κοκκόρης) τον Ιούνιο του 2014 και κοστολογήθηκε 15.000 ευρώ. Εφτασε σε γνώση μου από τη φρίκη των περιοίκων, που έκπληκτοι είδαν ένα ανοσιούργημα να βαφτίζεται «πίδακας» και να γίνεται πλέον υποχρεωτικό και καθημερινό θέαμα.
Τα παραπάνω αναφέρει η "Καθημερινή" σε σημερινό της ρεπορτάζ.
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Τη σπουδή του πρώην δημάρχου να κάνει απευθείας ανάθεση λίγο πριν από τις εκλογές; Να θαυμάσει κανείς το αισθητικό και τεχνικό αποτέλεσμα που ξεπερνάει κάθε φαντασία και αποτελεί προσβολή για τους δημότες; Να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το «μικρό περιστατικό» των ολίγων χιλιάδων συνέβη το 2014, χωρίς να τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα; Υπάρχουν όλα στη «Διαύγεια», συνεχίζει η εφημερίδα.
Ο νέος δήμαρχος Γλυφάδας, Γιώργος Παπανικολάου, ενημέρωσε ότι το έργο δεν έχει πληρωθεί διότι δεν το παραλαμβάνουν οι τεχνικές υπηρεσίες καθώς δεν είχαν καν ενημερωθεί. Toυλάχιστον τα 15.000 ευρώ δεν θα πληρωθούν. Πρέπει, όμως, να βγει μια ελάχιστη αποζημίωση, πριν το έργο κατεδαφιστεί όπως με ανυπομονησία περιμένουν οι περίοικοι. Είναι εξωφρενικό ότι τέτοια κρούσματα (αναρίθμητα προφανώς σε όλη την Ελλάδα) συμβαίνουν ακόμη και σήμερα μέσα από μηχανισμούς που βρίσκουν τον τρόπο να επιβιώνουν.
Αν μείνει κανείς και στο αισθητικό αποτέλεσμα της συγκεκριμένης πλατείας, θα χάσει τα λόγια του. Κυρίως αν σκεφτεί και τον λογαριασμό των 15.000 ευρώ. Ο δήμαρχος Γλυφάδας, Γιώργος Παπανικολάου με διαβεβαίωσε ότι το «έργο» θα γκρεμιστεί και η πλατεία θα λάβει άλλη διαμόρφωση. Εως τότε, ας κάνουν υπομονή οι περίοικοι. Το χειρότερο δεν είναι ότι βλέπουν ένα απερίγραπτο θέαμα. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το αποτρόπαιο συνονθύλευμα συμβολίζει την Ελλάδα που θέλουμε να ξεχάσουμε.
Φόρο τιμής στον «λουκάνικο», τον σκύλο των διαδηλώσεων, εναπόθεσαν με το έργο τους τρεις «γκραφιτάδες».
Όπως μπορείτε να δείτε στις φωτό, ζωγράφισαν την μούρη του σκύλου –
σύμβολο σε τοίχο στου Ψυρρή, ενώ δίπλα γράφουν «Τα δακρυγόνα μαζί τα
φάγαμε», παραφράζοντας έτσι το «μότο» του κ. Πάγκαλου «(Τα λεφτά) Μαζί
τα φάγαμε». Προφανώς οι τρεις γκραφιτάδες με τα καλλιτεχνικά ονόματα
Martinez, N. Gramms και Smart εμπνεύστηκαν από την πρόσφατη είδηση για
τον χαμό του «Λουκάνικου».
Το δημοφιλές τετράποδο πέθανε πριν από μερικούς μήνες, όμως η είδηση
έγινε γνωστή στις αρχές Οκτωβρίου, όπου τα δημοσιεύματα ανέφεραν ότι μια
από τις αιτίες του θανάτου του είναι και τα δακρυγόνα που «έπεσαν» στις
πορείες.
Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς μοιάζουν οι άνθρωποι… κάτω από τα ρούχα τους; Τι έχουν μέσα στις τσέπες τους, στις σακούλες που κουβαλούν οι περαστικοί στο δρόμο; Την απορία ανέλαβε να λύσει ένας Βρετανός καλλιτέχνης ο οποίος πέρασε από ακτίνες χ απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Μαζί με τις τσάντες τους. Τα ευρήματα προκαλούν… έκπληξη.
Για να κάνει πράξη τη νέα του δουλεία «ηδοvοβλεπτικές ακτίνες χ» ο καλλιτέχνης Νικ Βίσεϊ χρησιμοποίησε ένα μηχάνημα ακτίνων, λαμβάνοντας βέβαια τα κατάλληλα μέτρα, έτσι ώστε όσοι περάσουν από αυτές να μην δεχθούν επικίνδυνη ακτινοβολία και πέρασε από σκάνερ τους… πάντες, δίνοντας έτσι μια εικόνα για όλα τα περίεργα που μπορεί να κουβαλά κανείς πάνω του.
Χρήματα κρυμμένα στις… ζαρτιέρες μιας στpιπτιζέζ, πpoφuλακτικά στην πίσω τσέπη του παντελονιού μιας νεαρής γυναίκας, ο κύριος με τα δαντελένια εσώpουχα, σύνεργα ναρκωτικών στην τσέπη ενός νεαρού, ένα ζευγάρι χειροπέδες στην τσάντα ενός μπίζνεσμαν δίπλα από το λαπτοπ, βελόνες πλεξίματος στην τσάντα μιας ηλικιωμένης, είναι μόνο μερικά από τα ευρήματα του καλλιτέχνη.
