Η ύπαρξή του παραπέμπει σε μια άλλη Αθήνα μιας άλλης εποχής του γνήσιου, της αυθεντικότητας και του χειροποίητου, προτού η μητροπολιτική ζωή κατακλυστεί από ένα ποταμό «έτοιμων» ιλουστρασιόν εικόνων, απρόσωπων, ανώνυμων, εντυπωσιοθηρικών.
Ο κ. Βασίλης Δημητρίου αποτελεί ένα τέτοιο ζωντανό «μνημείο» μιας εποχής που τείνει να εξαφανιστεί: στα 78 του χρόνια και παρά το Πάρκινσον από το οποίο πάσχει, ο κ. Δημητρίου είναι ο καλλιτέχνης, ο τελευταίος του είδους του, ο οποίος ζωγραφίζει τις ταμπέλες ταινιών που προβάλλονται στον κινηματογράφο «Αθήναιον», εκεί στον Πύργο των Αθηνών.
Η ύπαρξή του κέντρισε -όχι άμεσα, αλλά μέσω των εντυπωσιακών μεγάλης κλίμακας έργων του- το ενδιαφέρον της δημοσιογράφου των New York Times, Λιζ Άλντερμαν, η οποία του αφιέρωσε ένα ρεπορτάζ, που δημοσιεύτηκε σήμερα στον ιστότοπο της παγκοσμίως γνωστής εφημερίδας.
Κάθε εβδομάδα, εδώ και 63 ολόκληρα χρόνια, αποθανατίζει, παρά τα τρεμάμενα χέρια του λόγω του Πάρκινσον, αποθανατίζει με το χρωστήρα του αστέρες του κινηματογράφου, ασκώντας έτσι μία τέχνη που τον κατατάσσουν στους πραγματικά ελάχιστους πλέον ζωγράφους ταμπελών κινηματογράφου στην Ευρώπη.
Όπως αναφέρει ο ίδιος στο ρεπορτάζ των New York Times: «Η ζωγραφική είναι πάντοτε μέσα στο μυαλό μου... Όταν τελειώνω ένα πόστερ και το βάζω στον κινηματογράφο είναι ένα καταπληκτικό συναίσθημα γιατί ξέρω ότι οι άνθρωποι θα το κοιτάξουν και θα νιώσουν τη μαγεία του κινηματογράφου».
Ο κ. Δημητρίου, έχει ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα. Κάθε ταμπέλα του παίρνει περίπου τέσσερις μέρες για να ολοκληρωθεί και φτιάχνει δύο την εβδομάδα για τον εργοδότη του τον κινηματογράφο Αθήναιον για τον οποίο δουλεύει εδώ και σαράντα χρόνια.
Σαν πολλά παιδιά της εποχής που δεν μπορούσαν να πληρώσουν το εισιτήριο του κινηματογράφου, σκαρφάλωνε δέντρα για να δει δωρεάν ταινίες. Ώσπου μια μέρα τον έπιασαν και τους πρότεινε να βοηθάει στην προβολή, αρκεί να βλέπει δωρεάν ταινίες. Το ζωγραφικό του ταλέντο δεν έμεινε απαρατήρητο, οπότε στα 15 του ξεκίνησε να ζωγραφίζει.
Τα υπόλοιπα ανήκουν στην μητροπολιτική ιστορία της Αθήνας...
Ο κ. Βασίλης Δημητρίου αποτελεί ένα τέτοιο ζωντανό «μνημείο» μιας εποχής που τείνει να εξαφανιστεί: στα 78 του χρόνια και παρά το Πάρκινσον από το οποίο πάσχει, ο κ. Δημητρίου είναι ο καλλιτέχνης, ο τελευταίος του είδους του, ο οποίος ζωγραφίζει τις ταμπέλες ταινιών που προβάλλονται στον κινηματογράφο «Αθήναιον», εκεί στον Πύργο των Αθηνών.
Η ύπαρξή του κέντρισε -όχι άμεσα, αλλά μέσω των εντυπωσιακών μεγάλης κλίμακας έργων του- το ενδιαφέρον της δημοσιογράφου των New York Times, Λιζ Άλντερμαν, η οποία του αφιέρωσε ένα ρεπορτάζ, που δημοσιεύτηκε σήμερα στον ιστότοπο της παγκοσμίως γνωστής εφημερίδας.
Κάθε εβδομάδα, εδώ και 63 ολόκληρα χρόνια, αποθανατίζει, παρά τα τρεμάμενα χέρια του λόγω του Πάρκινσον, αποθανατίζει με το χρωστήρα του αστέρες του κινηματογράφου, ασκώντας έτσι μία τέχνη που τον κατατάσσουν στους πραγματικά ελάχιστους πλέον ζωγράφους ταμπελών κινηματογράφου στην Ευρώπη.
Όπως αναφέρει ο ίδιος στο ρεπορτάζ των New York Times: «Η ζωγραφική είναι πάντοτε μέσα στο μυαλό μου... Όταν τελειώνω ένα πόστερ και το βάζω στον κινηματογράφο είναι ένα καταπληκτικό συναίσθημα γιατί ξέρω ότι οι άνθρωποι θα το κοιτάξουν και θα νιώσουν τη μαγεία του κινηματογράφου».
Ο κ. Δημητρίου, έχει ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα. Κάθε ταμπέλα του παίρνει περίπου τέσσερις μέρες για να ολοκληρωθεί και φτιάχνει δύο την εβδομάδα για τον εργοδότη του τον κινηματογράφο Αθήναιον για τον οποίο δουλεύει εδώ και σαράντα χρόνια.
Σαν πολλά παιδιά της εποχής που δεν μπορούσαν να πληρώσουν το εισιτήριο του κινηματογράφου, σκαρφάλωνε δέντρα για να δει δωρεάν ταινίες. Ώσπου μια μέρα τον έπιασαν και τους πρότεινε να βοηθάει στην προβολή, αρκεί να βλέπει δωρεάν ταινίες. Το ζωγραφικό του ταλέντο δεν έμεινε απαρατήρητο, οπότε στα 15 του ξεκίνησε να ζωγραφίζει.
Τα υπόλοιπα ανήκουν στην μητροπολιτική ιστορία της Αθήνας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Εδώ σχολιάζεις εσύ!